مقاله ها

اشارات :: آذر 1385، شماره 91
فاطمه سلیمان‏پور
بادها مرثیه می‏خوانند.
پاییز، پنجره‏ها را نشانه گرفته است و آسمان، داغ ستاره بیست و پنج ساله‏اش را ضجه می‏زند؛ داغ جوان‏ترین بهار شهیدی را که رفتنش، خواب پلک‏های زمین را آشفته است، داغ امامی که خورشید هم درس‏آموز سخاوتش بود.
انگار خورشید
سکوت، اندوه لحظه‏ها را دو چندان کرده است.
بغداد، سیاه‏پوش می‏شود با زهر «ام الفضل»هایی که در احاطه شیطانند، با جهل و خیانت «معتصم»هایی که حقیقت خورشید را انکار می‏کنند!
نفرین به دست‏هایی که این داغ بزرگ را بر دل زمین و زمان نشاندند!
نفرین بر چشم‏هایی که بی‏وفایی را از جام نادانی و نفاق سرکشیدند تا کوچه‏ها، مویه گر مولایی شوند که فصاحت و بلاغتش، دل‏های ملحدان را هم به خداوند نزدیک می‏کرد!
سوگوارانه
باد، تابوت نهمین خورشید امامت را بر دوشت می‏برد؛ به سمت کاظمینی که یک بار پیش از این هم سوگوار خورشیدی دیگر شده بود؛ سوگوار حضرت موسی بن جعفر علیه‏السلام .
کاظمین، هنوز سوگوار داغ شهادت اوست.

نوشتن دیدگاه