غيبت صغري مرحله اوّل امامت حضرت مهدي عليه السلام بوده است. از ابتدا  چنين مقدر بوده که آن حضرت پس از رسيدن به امامت، بايستي بلافاصله از ديد عمومي پنهان شود و در ظاهر از آنچه در جامعه رخ مي دهد، فاصله بگيرد؛ هر چند در واقع او از نزديک همه وقايع را احساس و ادراک مي کند. بايد توجه داشت که اگر آن غيبت، يکباره رخ مي نمود ضربه سنگيني به پايگاه هاي مردمي و طرفداران امامت وارد مي شد؛ زيرا مردم قبل از آن با امام خود ارتباط داشتند، در مشکلات به او رجوع مي کردند و اگر ناگهان امام غايب مي شد و مردم احساس مي کردند که ديگر دسترسي به رهبر فکري و معنوي خود ندارند، ممکن بود - همه چيز از دست برود و آن جمع به تفرقه دچار شوند! بنابراين لازم بود که براي «غيبت تامه» زمينه سازي شود تا مردم به تدريج با آن خو بگيرند و خود را بر اساس آن بسازند. با غيبت صغري در واقع  اين زمينه سازي صورت گرفت، در اين زمان امام مهدي عليه السلام ازديده ها پنهان بود؛ ولي ايشان از طريق نمايندگان، وکيلان و ياران مورد وثوق با شيعيان خود  ارتباط داشتند. ولي رفته رفته با به وجود آمدن آمادگي - پس از گذشت مدت 69 سال - به دستور خداوند آن حضرت در پرده پنهان زيستي تمام و کامل قرار گرفتند.

 منبع: دانش نامه مهدویت
 فرستنده: ولی الله غیاثوند

نوشتن دیدگاه